ভাৰতবৰ্ষৰ মূল কেন্দ্ৰৰ পৰা বহু দূৰৈত অৱস্হিত হোৱাৰ বাবেই অসম অৰ্থনৈতিক ভাৱে যে বহু পিছপৰি আছে সেই কথা আমি স্বীকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য ৷ যেতিয়া আমি অসমৰ অৰ্থনৈতিক ক্ষেত্ৰ খনলৈ চাও তেতিয়া এই কথা স্পষ্ট হৈ পৰে যে অসমৰ জাতীয় পুঁজি গঁঠন হোৱাৰ কোনো এক নিৰ্দিষ্ট অথৱা মূখ্য উৎস গঢ় লৈ উঠা নাই ৷ সেই হেতু আমাৰ বিকাশৰ গতিও সঠিক হোৱা নাই ৷এনে নহয় যে বাহিৰৰ ব্যক্তিগত খণ্ডৰ হাতত ৰাজ্যৰ ব্যৱসায় - বাণিজ্য অথৱা উদ্যোগ খন্দ তুলি দিয়াৰ মাধ্যমেৰে যি এক সংস্হাপনৰ বাত মুকলি হোৱাৰ প্ৰকল্প প্ৰস্তত কৰা হৈছে সিয়ে কেতিয়াও বিকাশৰ সঠিক বাট মুকলি কৰিব নোৱাৰে ৷ ইয়াৰ মাধ্যমেৰে নিশ্চিত ভাৱে আমাৰ প্ৰজন্মই সংস্হাপন পাব কিন্ত ই দীৰ্ঘম্যাদী উপায় কেতিয়াও হ’ব নোৱাৰে ৷ জাপান , কোৰিয়া অথৱা ছিলিকণ ভেলিৰ ক্ষেত্ৰত আমি দেখা পোৱা আগৰ বা এতিয়াৰ উদ্যমীয় বিকাশৰ মাধ্যমেৰে হোৱা অৰ্থনৈতিক স্থিতাৱস্থাই আমাক এখন পৃথক ছবিহে দেখুৱাইছে ৷ যদিহে আমি বহনক্ষম আৰু দীৰ্ঘম্যাদী উপায় বিছাৰো তেন্ত ই হৈছে উদ্যমতা অৰ্থাৎ Entrepreneurship  ৷ উদ্যমতা এনে এক উপায় যিয়ে এটা অঞ্চলৰ পুঁজি প্ৰবাহৰ পথটি বহু বছৰলৈ সুৰক্ষিত কৰি থৈ যায় ৷

    এতিয়া যদি আমি সচাকৈ ওপৰৰ কথা খিনিৰ ভিত্তিত এটা অৰ্থনৈতিক বিপ্লব বিছাৰিছো তেন্তে আমাৰ হাততে থকা সম্বল হৈছে কৃষি ৷ কিন্ত ,কিয় আজিলৈকে আমি ইয়াক কৰিব পৰা নাই ? ইয়াৰ কাৰন সমূহ এনে ধৰনৰ -

১) কৃষি বৃত্তি নিম্ন মানদণ্ডৰ বুলি আমাৰ এক সাতাম পুৰুষীয়া চিন্তা ধাৰা আছে ৷ যি আজিও বৰ বিশেষ সলনি হোৱা নাই ৷

২) কৃষক - এই নামটোক ডাক্তৰ , ইঞ্জিনীয়াৰ অথবা চৰকাৰী বিষয়া - কৰ্মচাৰীৰ দৰে আমাৰ সমাজে এক ষ্টেটাচ দিব বিছৰা নাই ৷

৩) আমি ৫-৬ লাখ টকাৰ বিনিময়ত এটা উচ্চস্তৰীয় চাকৰি কিনি ( উপঢৌকন দি ) ল’বলৈ বেয়া নাপাও , কিন্তু সেই একেই খিনি টকাৰে এখন কৃষি পাম আৰম্ভ কৰিবলৈ বেয়া পাও ৷ এক কথাত আমি বিপদ লব’লৈ বেয়া পাওঁ ৷

৪) আমি শাৰিৰীক কষ্ট কৰিবলৈ বেয়া পাও ৷ নিজৰ ঘৰৰ মাটি , বাৰী খন অথৱা পুখুৰীটো আজিও আমি পুজি সৃষ্টিৰ উৎস বুলি ভাবিব পৰা নাই ৷ ইয়াৰ সলনি মাহেকত ৮-১০ হাজাৰ টকাৰ বিনিময়তে দেশৰ দক্ষিণ বা পশ্চিমৰ কোম্পানীৰ চাকৰিকে আজিৰ প্ৰজন্মই গ্ৰহন কৰে ৷

৫) আমাৰ লৰাই আমাৰ ৰাজ্যত সংস্হাপন পাবৰ কাৰনে যে আমি নিজৰ মাটিক বাৰ মাহেই উৎপাদনৰ ভঁৰাল কৰি ৰাখিব লাগিব সেয়া অনুভৱ কৰিব পৰা নাই ৷

৬) আমি চন পৰা মাটি অ-খিলঞ্জীয়াক বিক্ৰী কৰা বন্ধ কৰি আমাৰ অধিকাৰ ৰাখিব লাগিব ৷

     ওপৰৰ কথাখিনিৰ পৰা এই কথা স্পষ্ট হ’য় যে আমি নিজেই কৃষিৰ প্ৰতি আগ্ৰহী নহ’য় ৷ কোনো চৰকাৰী আচনি অথৱা সুবিধাক দোষাৰোপ কৰাৰ আগতেই এজন উদ্যমী হ’বৰ বাবে নিজৰ মানসিকতাহে প্ৰথম ৷ এইখিনিতে পৰিষ্কাৰ হ’বলগীয়া কথাটো হ’ল উদ্যমী আৰু ব্যৱসায়ীৰ মাজৰ পাৰ্থক্যটো ৷ এই প্ৰাৰ্থক্যটো আমি এটা উদাহৰণৰ দ্বাৰা বুজিব পাৰো ৷ সাধাৰন ভাবে বজাৰত গৈ শাক - পাচলি বিক্ৰী কৰা এজন খেতিয়কক আমি ‘ কৃষি ব্যৱসায়ী ’ আৰু সেই একেই খিনি শাক - পাচলি আন এজন খেতিয়কে যদি নিজৰ ঘৰৰ পৰাই উপভোক্তাৰ ঘৰ কোনো এক বিশেষ প্ৰক্ৰিয়াৰে কম খৰচ আৰু কম সময়তে হাজিৰ কৰাই দিব পাৰে তেন্ত সেই খেতিয়ক জনক ‘ কৃষি উদ্যমী ’ বোলা হ'ব ৷ গ’তিকে , কোনো এক বিশেষ প্ৰক্ৰিয়া মানে মোবাইল এপ , ফেচবুক , হোৱাটছ এপ আদিত কৰা অৰ্দাৰ কৃষক জনে নিজৰ দ্বাৰা উপভোক্তা জনলৈ লৈ যাব পাৰিছে আৰু য’ত উপভোক্তা জন বজাৰলৈ যাব লগীয়া হোৱা নাই , সময় কম খৰচ হৈছে , প্ৰতিদিনৰ বজাৰ প্ৰতিদিনে ঘৰতে লাভ কৰিব ৷মূল কথা বজাৰত চলি বজাৰকৰণ প্ৰক্ৰিয়াতকৈ সেই উদ্যমীজনে আন উপযোগী বজাৰকৰনৰ প্ৰক্ৰিয়াটো সৃষ্টি কৰাৰ বাবেই তেওক উদ্যমীৰ স্বীকৃতি দিব পাৰি ৷ এজন উদ্যমী হ’বলৈ হ’লে - উদ্ভাৱনী চিন্তা , স্ব-নিয়োজনৰ ক্ষমতা , বিপদ গ্ৰহন কৰিব পৰা ক্ষমতা আৰু লাভা - লাভাৰ দ্বাৰা অনুপ্ৰাণিত নোহোৱা -- এই গুণ কেইটা থাকিব লাগিব ৷ আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ন কথাটো হ’ল এজন ব্যক্তিয়ে প্ৰতিদিনে  কৰা সাধনাৰ বলত এনে গুন আহৰন কৰি ল’ব পাৰে ৷

      এতিয়া যিহেতু ওপৰৰ কথাখিনিৰ পৰা আমাৰ উদ্যমীৰ ধাৰনাটো পৰিষ্কাৰ হ’ল , গতিকে আমি এতিয়া এই কথা চোৱা প্ৰয়োজন যে অসমত এনে কি সুবিধা আছে যাক আমি কৃষি উদ্যমতা হিচাপে গঢ় দিব পাৰো ৷ সেই সমূহ হ’ল :

১) প্ৰথমেই আমি আমাৰ নিজাকৈ থকা ঘৰৰ মাটি , ঘৰৰ বাৰী খন ভালদৰে চকু ফুৰোৱা খুৱেই প্ৰয়োজন ৷ যিটো অসমৰ মানুহৰ হাতত বহুল পৰিমানে মজুত আছে ৷

২) কৃষি ব্যৱসায় কৰিও যে লাখপতি হ’ব পাৰি সেয়া আমি বুজি উঠাটো দৰকাৰ ৷

৩) অসমৰ মাটি আৰু জলবায়ু বহু অৰ্থনৈতিক ভাৱে লাভ থকা শস্য , পশু , মাছ , ঔষধি উদ্ভিদ উৎপাদনৰ বাবে উপযোগী ৷

৪) অসমত উপলব্দ্ধ ঔষধী গুন সম্পন্ন মাছ আৰু সেই মাছৰ পোনা উৎপাদন , গাহৰি উৎপাদন , দুগ্ধ উৎপাদন, ব্ৰয়লাৰ উৎপাদন আদিত এক বৃহৎ সম্ভাৱনা সোমাই আছে ৷

৫) সতেজ কাঠফুলা উৎপাদন , শুকান কাঠফুলা আৰু কাঠফুলাৰ বীজ প্ৰস্তুত অৰ্থনৈতিক ভাৱে সম্ভাৱনাপূৰ্ণ ৷

৬) ফুল উৎপাদন , গ্ৰীন টি প্ৰস্তুত কৰিবলৈ আগবাঢ়িব পাৰি ৷

৭) বাঁহ উৎপাদন আৰু ইয়াৰ সামগ্ৰী প্ৰস্তুত , তাঁতশাল স্হাপন কৰি ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিব পাৰি ৷

৮) মাছ , মাংস , কাঠফুলা আদিৰ সংশোধন কৰি আচাৰ আদি প্ৰস্তুত কৰিব পাৰি ৷

৯) কৃষি প্ৰশিক্ষণৰ মাধ্যমেৰে ব্যৱসায় কৰাৰ সম্ভাৱনা আছে ৷

১০) ক'লা ধান ( Black rice ) ৰ উৎপাদন , তামোলৰ ঢকুৱাৰ সামগ্ৰী প্ৰস্তুত কৰি ব্যৱসায় কৰিব পাৰি ৷

১১) জৈৱিক শাক-পাচলিৰ বজাৰ খন দিনক দিনে বৃদ্ধি পাইছে ৷

১২) ঔষধি উদ্ভিদ যেনে - এল’ভেৰা আদি উৎপাদন কৰিব পাৰি ৷ তদুপৰি সঠিক প্ৰকল্প থাকিলে এই উদ্ভিদ সমূহ সংশোধন কৰিব পাৰি ৷

    আাপুনি হয়তো ওপৰৰ কথাখিনিৰ পৰা মই আগতে কৈ অহাৰ দৰে সাধাৰন ব্যৱসায় আৰু উদ্যমতাৰ মাজৰ প্ৰাৰ্থক্যটো বিছাৰি পোৱা নাই ৷ কিন্তু , কথাখিনি এনেকুৱা ধৰনৰ যে ওপৰৰ প্ৰত্যকটো সম্ভাৱনাময় খেত্ৰক আপুনি এনেকৈ ব্যৱসায়িক ভাবে গঢ়ি তুলিব লাগিব যাতে আমি প্ৰচুৰ পৰিমানে উৎপাদন কৰিব পাৰো ( মুদ্ৰাস্ফীতি ৰোধিব পাৰি) , বাহিৰৰ পৰা এই সমূহ আমদানি কৰাতো প্ৰায় বন্ধ হ’য় , উৎপাদক সকল আৰ্থিক ভাবে বহু আগবাঢ়ি যায় , কেচামাল সমূহ সংশোধন কৰিব পাৰো , সামগ্ৰী সমূহ পেকেটিঙ কৰা হ’য় , কৃষি ক্ষেত্ৰত প্ৰযুক্তিৰ ব্যৱহাৰ কৰা হ’য় , সামগ্ৰী সমূহ বাহিৰলৈ ৰপ্তানি কৰিব পৰা হয় ইত্যাদি ৷ গতিকে এনে সমূহ কথা সাধাৰণ ব্যৱসায়ী এজনে গুৰুত্ব আৰোপ কৰাৰ বিপৰতে কেৱল বিক্ৰী কৰি ঘৰখন চলাই নিয়াত হে গুৰুত্ব আৰোপ কৰে , অন্যহাতে তেও বা অন্য ব্যক্তিয়ে যদি তেওৰ নতুন অথৱা পুৰণি ব্যৱসায়ত উক্ত ধাৰনা সমূহৰ সংযোগ কৰিব পাৰিব তেতিয়াই তেওঁ এজন উদ্যমী হোৱাৰ যোগ্য হ’ব ৷

      আমাৰ এটা নিজা ধাৰণা আছে যে , নিজা পুজি অথৱা কোনো বিনিয়োগ নাথাকিলে এটা ষ্টাৰ্টআপ কৰাতো কঠিন ৷ কিন্ত তেনে সময়ত মনলৈ অহা কিছু প্ৰশ্ন হ’ল - উপঢৌকনৰ বাবে , অন্য ৰাজ্যত গৈ কোম্পানীৰ চাকৰি কৰিবলৈ কেনেকৈ টকা পাও ? ঘৰৰ বাৰী খনৰ অথৱা এবাৰ ধান খেতি কৰি মাটি কিয় অবাৱতে পেলাই থৈছো ? পঢ়া সাং কৰি কিয় ২-৩ বছৰ চাকৰি বিছাৰি হাবাথুৰি খাই ফুৰিছো ? - এবাৰ ভাবি চাওক ! হয়তো সকলো প্ৰশ্নৰ উত্তৰ পাব ৷ এনে নহ’য় যে সকলো যুৱক-যুৱতীয়ে ষ্টাৰ্টআপ কৰিব লাগিব ৷ কিন্ত , কিছু সা - সুৱিধা থকা সকলে সৰুকৈ ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিলে ভৱিষ্যতে শ-শ লোকক তাত নিযুক্তি দিব পাৰিব ৷ এইটো সঁচা যে , কোনো ধৰনৰ প্ৰাৰম্ভিক কাম নেদেখিলে বেংক অথৱা বিনিয়োগকাৰীয়ে টকা বিনিয়োগ নকৰে আৰু লোণ দিবলৈ আগবাঢ়ি নাহে ৷আমাৰ ৰাজ্যৰ এটা বিশেষ অসুবিধা আমাৰ এজন ব্যক্তিৰ হাতত কম পৰিমানৰ মাটি থাকে য’ত আমি শস্য ক্ষেত্ৰত প্ৰযুক্তিৰ ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ অপৰাগ , কিন্তু মই ওপৰত আলোচনা কৰা খেত্ৰ সমূহত বহু মাটিৰ প্ৰয়োজন নহ’য় আৰু তদুপৰি এই অসুবিধা আমি ক-অপাৰেটিভ ব্যৱস্হাৰে দূৰ কৰিব পাৰো ৷ মাত্ৰ লাগে আমাৰ উদ্যমী মনোভাৱ ৷ গতিকে আৰম্ভ কৰাতো আমাৰেই দায়িত্ব ৷ এনে পৰ্যালোচনা আমাৰ বাবে এতিয়া খুবেই প্ৰয়োজন ৷

    গতিকে সময় আহি পৰিছে আমি আমাৰ মাটি আৰু ভেটি নিজেই সবল কৰিব লাগিব , নতুবা আনে চেষ্টা কৰাৰ পিছত যি বাকী থাকি যাব আমি তাকেহে লাভ কৰিম ৷ এনে ধৰনৰ প্ৰচেষ্টাই নিশ্চিত ভাৱে আমাৰ ৰাজ্যখনৰ দৃশ্যপট সলনি কৰিব ৷